Azië blijft verassen

Alles gebeurd met een reden. Dat was het moraal van mijn laatste verhaal over Vietnam. Nogsteeds sta ik voor mijn standpunt maar soms is enige creativiteit vereist om deze reden te vinden... Als ik zo terugkijk op de afgelopen vier maanden was het echt een groot hoogtepunt. Het een was nog vetter dan het ander. Het werd tijd voor een dieptepunt: de reden van mijn helse reis naar Sapa.. (Tja matige reden maar gebrek aan beter..) Daarover snel meer.

Waar waren gebleven? Mijn eerste beroerde busreis in Vietnam had als reden mijn ontmoeting met de Noorse Suzan: Susann. Met haar heb ik een geweldige tijd in Vietnam gehad. Wij zijn samen van Zuid naar Noord getrokken. Tijdens deze reis verschillende stops gemaakt. De eerste was in het (in onze ogen) wat te toeristische en te westerse Nah Trang. Een standaard badplaats die ook aan de Middelandse Zee te vinden is. Daarvoor zitten wij niet in Azie, wij hadden dan ook ‘Easy riders’ ingeschakeld om ons wat meer van het echte Vietnam te laten zien. Achter op een wannabe Harley Davison motor hebben waterval geweest, hebben wij het platteland van Vietnam mogen bewonderen en zijn we in een echt Vietnamees dorp geweest. Zonder toeristen, zoals een echte backpacker betaamd. Wij mochten dan wel de enige toeristen zijn, wij waren niet de enige gasten van het restaurant waar wij heerlijke noodles met garnalen en inktvis! (zag er vies uit maar was erg lekker) als lunch hadden. Aangezien het zondag was waren er ook volop Vietnamesen die met z’n allen bier aan het drinken waren: de Vietnamese voetbalkantine. Al gauw kwamen de dapperste/meest dronken gasten in gebrekkig Engels met ons kletsen. In het begin erg grappig maar na het zoveelste huwelijksaanzoek werd het toch was de lol er voor ons wel een beetje af. Nadat wij heelhuids weer terug waren van een geweldige tocht achter op de moter nam ik mij voor dat dit de eerste en de laatste keer was. Al had ik erg genoten van de tocht weet ik ook wel wat voor gevaren een moter met zich meebrengt, vooral in Azie. Die avond hebben wij de verjaardag van Susann gevierd en de dag daarna lekker als een ware toerist op het strand gelegen. Daarna de tocht vervolgd met Hoi An als volgende stop. Echt een geweldig mooi oud dorpje. In de vele mooie panden zaten allerlei kledingmakers verscholen waar je voor een appel en een ei al de kleding die je maar kon bedenken op maat kon laten maken. Mijn creativiteit kwam echter niet echt verder dan een zwart jurkje. (Op reis ben je eigenlijk overal mee bezig behalve kleding maarja als het zo goedkoop is. Ik blijf tot een NLer natuurlijk.) Daarna heb ik mij nog laten verleiden voor een winterjas, nog een zwart jurkje, leren slippers en pumps allemaal op maat gemaakt. Susann had inmiddels 2 pakken inclusief blouse, cobert, broek en rok laten maken. Wij besloten dan ook dat het maar verstandig was snel weer weg te gaan.. Aan het doorpassen van de kleding hadden wij al vrijwel een dagtaak. Daarnaast wilde wij natuurlijk ook het stadje bewonderen en voor maarliefst €2,50 hadden wij een privé boot die ons een uur lang rond heeft gevaren, echt super mooi. Al met al helemaal leuk. De 24uurige busreis die ons naar Hanoi bracht hebben we overleefd door eerst flink te feesten, niet te slapen, om vervolgens om 7.30uur helemaal uitgeput op de bus te stappen en heel de reis te slapen. (Tip!)

In Hanoi hadden wij wat tegenslagen met het weer. Er heerste namelijk een tyfoon in Halong Bay. Een heel mooi gebied aan de kust, een van de hoogtepunten an Vietnam. Al de trips werden gecancelled waardoor iedereen dus ‘vast zat’ in Hanoi. Gelukkig hadden wij inmiddels een ontzettend leuke groep: allemaal meiden die alleen aan het reizen zijn uit al de hoeken van de wereld: Australie, Engeland, Duitsland, Oostenrijk, Rusland, Noorwegen, Cyprus en Nederland natuurlijk. Echt ontzettend leuk we hebben al allemaal leuke weekendtripjes gepland om elkaar weer op te zoeken als we terug zijn (Londen, Wenen, Amsterdam etc). Maar eerst hadden we Hanoi samen onveilig gemaakt. Zo waren zo ook in een ‘hele dure’, hippe Vietnamese club beland. Waar al de rijke Vietnamesen aan een tafeltje stonden die zij gereserveerd hadden inclusief de nodige flessen drank, allemaal erg deca. Toen kwam de gekke Nederlandse op het idee op een challange te doen: wie het eerste een Vietnamees laat dansen. Dat was nog een hele opgave aangezien zij daar maar een beetje hip stonden te staan. Uiteindelijk had ik toch een tafel Vietnamezen aan het dansen, dat was heel grappig maar wel weer zo’n verhaal waar je eigenlijk bij had moeten zijn...

Het volgende had je waarschijnlijk niet bij willen zijn. Na deze feestavond besloot ik namelijk Hanoi te laten voor wat het was en naar de bergen te gaan om daar een trekking te doen. Ik was de enige die daar nog tijd en zin in had. Een uur te laat werd ik opgehaald voor mijn trip, op een motor! Damn, dat had ik niet verwacht, deze had ik namelijk al afgezworen na de easyrider trip. Na al dat shoppen in Hoi An is mijn tas inmiddels echt veel te zwaar, vooral als ik achterop moet met mijn tas om. Daarbij had de storm inmiddels ook Hanoi bereikt en stonden veel straten blank. Veel tijd om te klagen had ik niet want ‘WE waren laat’. Nou meneer ik zat al een uur te wachten: JIJ bent laat. Naja dan toch maar achterop. Daar heb ik echt het dieptepunt van heel mijn trip meegemaakt: damn wat was ik bang. Die vent die reed als een gek aangezien ‘we’ laat waren. Voor degene die ooit in Vietnam geweest zijn die weten wel wat een gekkenhuis dat verkeer is. Voor de mensen die er niet geweest zijn: heel de straat is bomvol met auto's en vooral ook enorm veel motors, iedereen haalt elkaar maar te pas en te onpas in. Behalve dat je vooral constant moet toeteren lijken er geen regels. Daar zat ik dan met mijn mega zware tas, zonder helm (wat ik mij pas besefte toen we al onderweg waren), achterop bij een iel ventje die maar vooral zei dat ik hem maar vast moest houden toen ik aan het klagen was dat ik het eng vond. Vervolgens zaten we in de spits op een snelweg, iedereen als een gek aan het inhalen want meneer had haast. Damn wat was ik bang. Op een gegeven moment had ik het niet meer, ik steeds harder: slow down! Maar dat begreep hij niet zei hij tegen mij: omgedraaid mij aankijkend en met zijn hand gebarend. (Achterom kijkend met 1 hand aan het stuur in de spits van Hanoi). Ik had het niet meer dus ik weer: look at the road! Keep your hands on the wheel! Dus ik zijn arm richting het stuur geduwd en ik dacht ik hou mijn mond maar. Na een tijdje, wat voor mij een eeuwigheid leek, kwamen we toch wonder boven wonder aan bij de bus..
De bus?!!! Ik had toch ‘een luxe trein’ als vervoer. Pff Nikita leer je het dan nooit: welkom in Azie: ze beloven je een luxe trein en krijgt een alles behalve luxe bus. Die Vietnamees kon ik inmiddels wel schieten maar toch moest hij zo nodig mee om mijn plaats aan te wijzen: een tweepersoonse slaapbank. Na beklag te hebben gedaan bij mijn toevallig Nederlandse achterburen, die, veel te veel, maar wel voor een bus betaald hadden. Keek ik eens rond: alleen (vieze) Vietnamese mannen. Damn... Kan het nog erger!!? Ik zag het al helemaal gebeuren dat er zo’n smeerlap naast mij kwam liggen. En ja hoor, daar stond een vieze Vietnamees al klaar met zijn ticket voor het plaatsje naast mij. Nee he! Bij de man voor mij was ook maar een plaatsje vrij, ik zei dat het daar maar moest gaan liggen. Dat deed hij gelukkig. Naja toen viel de busreis nog eigenlijk wel mee nu ik mijn tweepersoonse slaapplek niet hoef te delen. De plas stop is ook nog wel een beschrijving waard. Aan de vieze ‘hurk wc’s’, een gat in de grond, ben ik inmiddels gewend. Dat ik mijn buurmeisje zo kon zien aangezien het muurtje maar tot mijn middel kwam was weer wat nieuws.. Azie blijft je verassen.

Toen kwamen we eindelijk aan in Sapa. Waar ik vervolgens een ontbijt en douche in mijn hotel zou hebben voordat mijn eerste hiking zou beginnen. Nou aangekomen stond er niets of niemand voor mij klaar, wist ik niet waar ik heen moest en nam meneer de tour operator zijn telefoon niet op. Lekker. Uiteindelijk was ik maar met andere mensen meegegaan naar hen hotel, daar ontbeten en daarna nam meneer wel op. Uiteindelijk was ik te laat in mijn hotel voor de tour. Waardoor ik een privetour kreeg: de reden van de onduidelijkheden op de begin van de dag. A: waren er nu minder toeristen B: klaarde het opeens op, het had heel de ochtend geregend. De wandeling was erg mooi tussen de rijstvelden, in de traditionele dorpjes maar foto’s zijn wederom meer geschikt voor de omschrijving van de omgeving. Verder was het erg gezellig: ik met mijn 3 gidsen, 2 meisjes van 17 en 22 jaar en een vriendje van hen waar ik in het huis mocht kijken: erg armoedig, klein en vies. Erg confronterend dat zo’n jongen daar ook echt woont met heel zijn familie. Nog wel grappig was dat ik op een gegeven moment langs een Vietnamese familie liep die allemaal maar met hun camera aan het gebaren waren. Ik dacht dat zij wilde dat ik een foto van hen nam maar hun gids vertaalde dat zij graag (met) mij op de foto wilde. Hoezo dat dan? ‘Because your so beautiful’ zei de gids. Naja dat vond ik erg ongeloofwaardig: in een beroerde outfit inclusief gehuurde regenlaarzen, met een regenbui en een aantal uren wandelen achter de rug. Maar goed, ik ben de beroerdste niet. De Vietnamezen mochten gerust een foto van mij maken. . Nadat ze allemaal een foto hadden gemaakt wilde de vrouw graag samen met het Westerse object op de foto, vooruit dan. (Ook even een foto met mijn camera laten maken want ik vond het stiekem toch wel grappig). Als een schaap over de dam is.. Vervolgens wilde al de overige familieleden: vieze stinkende mannen, ook een voor een met mij op de foto. Twintig minuten later wilde ze nog graag weten hoe oud ik was en uit welk land ik kwam voordat zij tevreden met de foto’s weer hun tour gingen vervolgen.. Azië blijft verbazen.
De volgende dag stond een dag hiken op de planning. Nu echter geen privetour maar we hadden een gezellige groep: hoe meer zielen hoe meer vreugd.. Dat geldt zeker voor de groep, we hadden het erg gezellig tijdens de trekking. Of dat zo voor de locale salesmensen geldt, daar ben ik niet zo zeker van.. Op een gegeven moment stond een meisje voor mijn neus: ‘You buy bracelet from meeee’. Naja opzich wilde ik nog wel een armbandje, even kijken wat ze bij had want ik wilde natuurlijk wel een mooie. In een mum van tijd stonden echt 15 meisjes om mij heen : ‘Ýou buy bracelet from meeee’. Eerlijk gezegd was het best een grappig gezicht maar het is natuurlijk erg zielig voor die kinderen. Heb ik btw altijd aangeleerd om vooral vriendelijk te lachen, wil ik iets verkopen, leren zij aan om zo zielig mogelijk te kijken. Uiteindelijk heb ik 2 meisjes blij gemaakt; 15 armbandjes is een beetje teveel van het goede. De trekking was echt geweldig mooi, dat kan je op de foto’s zien.
Ik had een druk schema in Vietnam. Na wederom een nachtbus was ik in Hanoi waar ik Sussan weer zag waarmee ik samen op dagtripje naar Ninh Binh ging. Daar zijn we rond geroeid in een bootje in een Fata Morgana (attractie in de Efteling) voor volwassenen: echt onwijs mooi, wederom zijn hiervoor weer de foto’s meer geschikt als omschrijving. We hebben daar ook nog gefietst. Na wederom een geslaagde dag heb ik afscheid van Sussan genomen: zij vloog door naar Zuid Korea. Ik had echter nog een dagje in Vietnam en heb die wederom goed besteed en een boottocht in Halong Bay gemaakt. Ik val in herhaling: was ontzettend mooi, zie foto’s. In mijn groepje van de tour zat een Argetijn die nogal graag op de foto ging. Tijdens de kanotocht stelde hij dan ook voor dat wij samen gingen, dat hij dan zou pedelen en dat ik dan mooi foto’s kon maken. Dat vond ik wel een goede deal, haha. Dus ook door Halong Bay ben ik nog even rond gepeddeld. Tijd om zelf eens in actie te komen.. Dat is ook helemaal goedgekomen hier in Thailand! Maar dat houden jullie nog van mij tegoed..

Mijn laatste avond in Vietnam moest wel een goede afsluiting zijn uiteraard, samen met Ivon uit Den Bosch die ik ondertussen had ontmoet, ben ik wezen stappen in een club met vrijwel alleen Vietnamezen. Wederom had ieder zijn eigen tafel inclusief flessen drank maar in deze club hoefde wij de sfeer niet te maken: iedereen ging helemaal los echt heel leuk en gezellig. Na vrijwel 3 weken Vietnam heeft de bevolking niet echt een goede indruk achtergelaten. Iedereen die ook maar met toeristen werkt zet je af en iedereen in het verkeer toetert non stop wat ook behoorlijk op je zenuwen kan werken. De Vietnamezen in de club probeerde echter wel een goede indruk te maken. Ze zeiden constant:‘Welcome in my country’ en we kregen non stop drankjes aangeboden. Natuurlijk werden er wederom behoorlijk wat foto’s gemaakt van/met ons. Al dansend en springend met de locals is mijn mening wel enigszins bijgedraaid. Er zijn ook leuke Vietnamezen, al blijft het merendeel toch behoorlijk vervelend haha. Tijd voor de volgende bestemming!

Woensdag vlieg ik alweer naar huis. Dan zal ik traditiegetrouw mijn wachttijd op het vliegveld besteden aan het schrijven van mijn, helaas alweer laatste, verslag.

Tot heel snel, zet de wijn maar alvast koud!