Leven in Beijing, het voelt als vakantie..

Ni hao!

Of het komt door het het heerlijke weer; het leven op de campus, wat meer voelt als een hostel door al de gezellige mensen of als een camping als ik met mijn toilettas en handdoek onder mijn arm op weg ben naar de douche; of doordat ik mijn parfum vervangen heb door anti mug, met de nodige bulten die mij eraan herinneren dat ik dit vooral niet moet vergeten.. De studie is inmiddels begonnen maar het voelt nog steeds als vakantie. Het zou natuurlijk ook gewoon kunnen komen doordat het leven hier zo lekker relaxt is, of omdat ik nog steeds dagelijks uit eten ga en geen reden zie dit er niet lekker in te houden.. Een ding is zeker: het leven in Beijing is ni-hao! Ni hao betekend 'heel goed' en wordt idd ook als begroeting gebruikt.. Al lijkt het Chinees heel lastig, houden ze het toch graag simpel. Geen fratsen, dat scheelt.

Gelukkig maar want ik had de Chinese lessen onderschat.. Ik dacht dat we een paar woordjes zouden leren voor de fun en dat we die Chinese karakters achterwegen zouden laten. Dus niet. De tweede les hadden we huiswerk: 35 Chinese karakters. In het boek staat alles in Chinese tekens, pinyin (de uitspraak in ons alfabet geschreven) en in het Engels. Ik dacht eerst nog dat de docente een grapje maakte dat wij de tekens diende te kennen voor morgen, maar nee. 'Je hoeft ze alleen te kunnen herkennen, niet zelf te schrijven.' Dat lijkt me al helemaal een ellende met mijn tekentalent. Al leek het in eerste instantie mission  impossible, ging ik toch de uitdaging aan. Na een paar uurtjes studeren in het zonnetje was ik vol verbazing dat ik echt al wat tekens herkende. In de stad vol Chinese tekens kan je flink oefenen, zo nu en dan herken ik een. Nooit gedacht dat ik uit die karakters nog een beetje wijs kon. Bij de tekens heb je vooral veel fantasie nodig. Zo is het teken van hao (goed) een kind met een moeder, want het is goed als een kind bij zijn moeder is. Oké dat is nog wel logisch. Als je dan het karakter ziet vraag je je toch af of de Chinezen constant aan de LSD zitten, wil je daar een moeder met kind in zien.. Maar goed met heel veel fantasie kom je er ook wel dus ik fantaseer er maar een eind op los. Naast fantaseren ben ik ook flink aan het zingen. Het chinees kent verschillende toonsoorten, zo kan je 'ba' op 4 verschillende manieren uitspreken wat allemaal een andere betekenis heeft. De hoogte van de toon en de lengte van uitspraak zijn van belang. Bij het oefenen van de tonen lijkt het net zangles, mocht ik nou net over een groots zangtalent beschikken.. Verder is het spreken een kwestie van lef, gewoon doen. Daar heb ik gelukkig weinig problemen mee, mijn 'Ni hao'! vul ik zo nu en dan een beetje aan met mijn gebrekkige vocabulaire. Zo gooi ik er regelmatig een 'duìbùqì' (sorry) uit als ik weer eens iets omgooi of ergens tegenaan loop.. Al de chinezen waarmee ik Engels heb gesproken, zo ook onze docente Chinees, verontschuldigen zich trouwens telkens dat hun Engels slecht is. Al zijn ze eigenlijk heel goed, vooral nu ik zelf Chinees aan het leren ben heb ik echt ontzettend respect voor Engels sprekende Chinezen.. Mijn Chinees is alles behalve goed, maar als ze mij begrijpen ben ik trots als een pauw. Ik zie dan ook geen reden om mij te verontschuldigen voor mijn uitspraak die hoogstwaarschijnlijk heel wat te wensen overlaat. Inderdaad, de Chinese bescheidenheid heb ik nog niet overgenomen.. ;)

Zo stond ik laatst in de badmintonwinkel in het olympisch stadium: 'duō-shao qiàn'? De medewerkster pakte haar rekenmachine, 350yuan. Doordat zij mij begreep dat ik graag wilde weten hoe duur het racket was voelde ik mij al een winnaar voordat ik mijn racket überhaupt had aangeraakt. Naast het leren van de taal ga ik mij ook wagen aan de nationale sport: badminton. Samen met Jennifer gingen wij enthousiast, in onze nieuwe roze tennisoutfit (maar in onze ogen ook prima voor badminton), de baan op. Het olympisch badminton stadium op de campus is de perfecte plek om ons talent te ontdekken. Beiden hebben we geen balgevoel en hebben wij al onze hoop op de shuttle gevestigd. De eerste paar setjes beloofde veel goeds. Of het ligt aan mijn krachtige slag of aan de Chinese kwaliteit van het racket die nog geen euro kostte.. Het racket was al na een halfuurtje spelen gesneuveld. Vandaar het bezoekje aan de winkel. In de winkel waren slechts een paar complete rackets te vinden, de overige rackets bestonden slechts uit het frame waar je de draad en het handvat nog bij kon kiezen. Wij vonden zo'n compleet model, die aanzienlijk goedkoper leek, wel prima. Na een tijdje gewinkeld hebben hadden we onze keus gemaakt. Helaas zijn deze niet te koop, het bleken gerepareerde modellen: beginnersfoutje. Dus uiteindelijk hebben wij allebei toch een professioneel zwart frame gekozen welke voor ons gespannen zijn voor Jennifer met blauw draad en bijpassend handvat en voor mij, inderdaad, in het roze: nu maken we helemaal de blits op de baan! Zijn het onze roze rokjes, die toch wel buiten de toom vallen tussen de kleurloze chinezen in broek, onze hippe rackets of is het toch ons badmintontalent. Ik weet het niet, maar naast het gebruikelijke aanstaren zijn we nu opeens ook grappig en wordt ons spel vol vertier gevolgd. We mogen zelfs bij het Chinese badmintonteam van de universiteit! Oké, we zijn nog net niet gescout. De coaches waren waarschijnlijk niet aanwezig terwijl wij de sterren van de baan speelde. ;) ik heb zelf even nagevraagd of we niet mee mochten trainen, dat mocht. We hebben de spelregels alvast goed doorgenomen voordat wij er straks in het Chinees op worden gewezen. Ik ben benieuwd hoe het trainen gaat zo met de taalbarriere, al is ons spel al vrijwel van Chinees niveau: ze zijn echt bloed fanatiek. Oke, nog even flink oefenen, maar straks spelen wij ze zo van de baan! Ik hou jullie op de hoogte..

Ik ga weer verder genieten van mijn 'vakantie' hier in China.

Zài Jiàn!

Lùmèi, mijn nieuwe Chinese naam. Deze mochten we zelf kiezen. Chinese vrouwennamen zijn meestal naar mooie dingen als bloemen of dieren. Ik heb gekozen voor 'roos', naar mijn lieve mama!