En dan nu echt vakantie in 'het paradijs'

Een van mijn trouwe waarbenjij lezers suggereerde ik in Beijing niets anders doe dan feesten. Nou, dat is toch niet zo. Het leven in Beijing is dan wel een groot feest, maar ik doe meer dan feesten alleen. Ook hier heb ik verplichtingen: colleges volgen, en zelfs huishoudelijke taken namelijk de was, en wanneer het toch echt hoognodig is (zo'n 1 keer per maand) onze kamer poetsen. Jullie horen het wel, een zwaar leven hier, hoogtijd voor vakantie! Omdat ik een poging doe het beknopt te houden (toch wel) houdt ik het normaal gesproken bij de hoogtepunten. Maar ter rectificatie, de week van dag tot dag..

Waar waren we gebleven? Na het weekendje Shanghai moesten we weer terug naar Beijing. Maandag: trein. Dinsdag: van 8 tot 17uur colleges, kleding wassen, teakwondo. Woensdag: 8 tot 15uur colleges, Chinees in praktijk brengen tijdens het onderhandelen op de silkmarket.. De silkmarket is een van Beijing's toeristen attracties, een van de weinige plekken waar Chinezen Engels spreken. Alles te koop, nep en goedkoop: als je te minste goed afdingt. Een strategische sport. Zo speel ik hem: ''ik kom uit Beijing, ik studeer hier' (studentenpasje laten zien); ik weet de prijzen (bluffen, net poker). 'Spreek je Chinees?', de tegenstander heeft liever niet dat iedereen de prijzen weet. Uiteraard spreek ik Chinees!(bluf actie 2). De wedstrijd gaat op z'n chinees verder.. Gelukkig heb ik net leren tellen en worden de oefeningen tijdens het sporten ook in het Chinees geteld dus dat heb ik inmiddels wel onder de knie. Daar ging ik dan op mijn beste Chinees: '3 stuks voor 150yuan'. Yeah, goal! Salesmedewerker is niet meer vriendelijk en propt snel onze truien in de tas voor een matige marge. 1-0 voor ons! Na de overwinning op de silkmarket, lekker uit eten om deze te vieren en vervolgens nog wat shuttles slaan op de badmintonbaan. Donderdag: 8 tot 17uur colleges, gevolgd door een te lekker 'afscheidsdiner' in ons favo restaurantje en MMA. Hardlopen in Beijing valt tegen, ik mis de natuur en de smog helpt daar ook niet echt in mee. Fatt attack, steps of body shape kennen ze hier op de campus niet dus ik heb me naast dansen, badminton en teakwondo ook voor MMA ingeschreven. MMA, staat voor mix matrial en bestaat naast verschillende vechttechnieken uit een pittige conditie training. Zo blijf ik lekker in beweging. Gelukkig hadden we dit keer wel kussentjes om tegen te slaan en hoefde mijn buik de klappen van Eveline niet op te vangen, daarvoor was het etentje vooraf toch te lekker.. Na de training snel naar huis om mijn koffer te pakken: de 'werkweek' is om, tijd voor vakantie! Je krijgt wat je verdiend zeggen ze he ;) Lang leven het 'mooncake festival' (nationale feestdagen in China): op naar Maleisië!

Maleisië? Ja, Maleisië. Mijn vader heeft een tijd in India gewoond en het leek hem leuk mij daar te treffen in mijn vakantie. Mij ook, dus een retourtje Goa geboekt.. Nou hebben wij in Nederland wel eens opmerkingen over bureaucratie. Geloof mij, hier is het 100keer erger. Ik zal jullie de details besparen. Samenvatting: paspoort een eeuw kwijt geweest om mijn visum voor China te wijzigen zodat dat ik China in en uit kan. Vervolgens is mijn paspoort te laat terug om een visum voor India te regelen. De enige opties waren volgens mijn vader de ambassade van India omkopen of plan b. Nou ben ik fanatiek in afdingen maar omkopen ging mij iets te ver dus ik koos voor plan b: Maleisië. Tijdens mijn eerste backpack avontuur, 3 jaar geleden alweer, ben ik hier ook geweest. Vooral de Perhentian Islands zijn mij bijgebleven, deze beschreef ik destijds als 'het paradijs' en leek mij een goede vervanger voor het beoogde Goa. De Perhentian Islands bestaan uit een groter en een klein eiland. Het kleine eiland is een backpackers oord. Hier heb ik destijds in een armoedig hutje gezeten en een halve draak in de badkamer gevonden. Dit wilde ik mijn vader besparen dus dit keer verblijf ik op het grote eiland waar wat luxere accommodaties zijn. Toen we een dagje naar het kleine eiland gingen stond daar nog steeds het hutje en hebben we ook een nageslacht van de 'kruising tussen krokodil en hagedis' gespot (zie foto). Weer een extra getuige dat mijn verhalen toch echt non fictie zijn. Nu dus ook geen verhalen van draken in de badkamer en vogelspinnen op de wc. Wel apen in de bomen en geweldige vissen in de zee. Ik kon het al vroeg weten, als trouwe 'kleine zeemeermin' kijkster; ''het leven is prachtig diep in de zee!'

Denk je dat een tropisch eiland het paradijs is, wacht maar tot je de zee in duikt. Echt mensen, duiken is zo geweldig! Mijn gouden tip voor alle mede levensgenieters : haal je padi! Nee, ik heb geen nieuwe baan als duikcursus verkoper maar ik wil graag mijn passie met jullie delen. Dacht ik al aardig wat gezien te hebben, in de zee is nog een hele wereld om te ontdekken. Onbeschrijfelijk gewoon, maar ik ga het toch proberen :). Oké, indeed deze ontdekking vorig jaar in Thailand al waar ik na mijn open water meteen mijn advanced diver heb gehaald. Toen was ik al helemaal verkocht. In Egypte heb ik nog heerlijk gedoken maar, ik vind het zelf ook ongelofelijk: het wordt steeds beter! Waarschijnlijk omdat ik nu niet druk bezig ben met de duiktechnieken, dat gaat voortaan vanzelf, maar optimaal kan genieten van het leven in de zee. Zo heb ik scheepswrak gedoken, geweldig mooi koraal en talloze vissen gezien. De hele cast van 'finding nemo' is al voorbij mijn duikbril gezwommen, zo ook een aantal haaien. Vegetarische haaien, so no worries: ik leef nog. Echter niet iedereen was zo blij met mijn bezoekje aan de zee.. De 'jellyfishes' leken mij niet te mogen. De tweede duik was het al raak. Je hebt even geen aandacht voor ze en hup, werd ik in mijn been gebeten. Verrekte kwal. Maarja, 'i'm a though girl', ik overleef die beet wel. De volgende morgen gingen we wrak duiken, een onderdeel van de advanced course waar de Chinezen op mijn boot mee bezig waren. Met mij hebben nog miljoenen chinezen vakantie, welke massaal in Maleisië gingen duiken. Dus ook op de duikboot heb ik flink mijn Chinees geoefend, ik voel me inmiddels helemaal thuis tussen de speeltoogjes. Echter bij het beoogde scheepswrak wemelde het kwallen. Ik was het er mee eens dat we onze plannen aanpasten. Ik mag dan wel tegen een stootje kunnen, een tweede kwallenbeet zat ik nou ook weer niet op te wachten. Een ander wrak dan, prima. Daar stond echter een sterke stroming en er was weinig zicht. Zo weinig zelfs dat op een gegeven moment de instructrice een van haar leerlingen kwijt was. Ze was maar op haar tank aan het tikken, teken dat je moet komen, maar geen gehoor. De overige leerlingen, mijn buddy en ik moesten bij elkaar blijven wachten terwijl zij de verloren Chinees ging zoeken. Vissen heb ik door het minimale zicht niet gezien, ik ben blij dat ik mijn buddy nog een beetje kon zien, maar mij zagen ze blijkbaar wel. Op een gegeven moment werd ik aangevallen van onder. Heel mijn ader was opgezet en het brandde enorm, veel heftiger dan het kwallenbeetje die dag daarvoor. Ik wilde echter geen groter drama maken dan het al was. Gemiste duiker èn een duiker aangevallen door, hoogstwaarschijnlijk, een levensbedreigende waterslang. Dus hield mijn mond maar totdat we boven waren. Daar bleek de vermiste duiker letterlijk al bovenwater te zijn en mijn levensbedreigende beet een ordinaire kwallenbeet volgens de experts. Maar goed, een avontuur was het zeker. Gelukkig met een happy end, want ook een tweede beet weerhoudt mij niet van een duik in het diepe: en ze dook nog lang en gelukkig!

Liefs Nikita