Wô de zhù Beijing, shì hên hâo!

Ik moet toegeven dat het vanochtend toch wel even spannend was, mijn eerste examen Chinees: mondeling. Onze cursus Chinees focust zich op het spreken, Chinese tekens lezen en schrijven is geen examenonderdeel. Maar geloof mij, aan het chinees spreken, samen met onze business lessen en het project heb je toch echt je handen vol. Dit weekend zat ik dan ook aan huis gekluisterd, niet vanwege de 'hevige sneeuwstormen in Peking' die in Nederland op het nieuws kwamen maar vanwege de studie. Van de sneeuw hebben wij weinig gemerkt, behalve het feit dat de verwarming al aan is. Ja, daarvan mogen wij van geluk spreken: de verwarming is zaterdag aangegaan ipv 15 november. Vanwege de 'ernstige kou' opkomst heeft de lieve Chinese regering over zijn hart gestreken en onze verwarming aangedaan. Ja, de regering regelt hier wanneer de verwarming aan mag. Onze Chinese lerares keek dan ook vreemd op toen wij haar vertelde dat bij ons de verwarming altijd aan kan, zelfs in de zomer. Tja, het blijft een wereld vol verschillen...

De taal is daar een van. Toen ik lang geleden mijn idee opperde om Chinees te gaan leren keek mij moeder al vol verbazing op: 'je had al zoveel moeite met Duits'. Daar heeft zij een punt, ik heb geen talenknobbel vooral met de uitspraak heb ik moeite. Kom ik er met Duits en Engels nog mee weg en krijg ik opmerkingen over mijn: 'cute Dutch accent'.. In China blijkt mijn 'cute Dutch accent' useless, ze begrijpen mij gewoon niet. Lijkt het overdreven, zonder ’kwaak en kreun' geluiden kom je nergens. Maar, ik mag dan wel geen talenknobbel hebben, doorzettingsvermogen heb ik wel dus ik kwaak en kreun me een eind weg met onze Chinese vrienden. Tijd om heldenverhalen op waarbenjij te schrijven had ik daarom ook niet dus nog even een update over de eerste ontmoeting met onze Chinese vrienden.

Waarvoor Eveline al de eer krijgt. Zij is namelijk aangesproken door Chinese studenten of zij wilde helpen met een opdracht voor hun Engels waarvoor zij een gesprek met 'westerlingen' moesten filmen. Wat leuk zeg! Ik was uiteraard meteen weer enthousiast toen zij vroeg of ik haar hierin wilde bijstaan, graag! Ria was ook van de partij. Jennifer sloeg het aanbod echter over wat achteraf wel verstandig van haar was, als vegetariër zijnde. De eerste ontmoeting was namelijk, geheel in Chinese sferen, onder genot van een maaltijd. Op zondagochtend 12uur, na een gezellige avond stappen. Wat voor onze Zhongguo pengyou (Chinese vrienden) dan ook uitgebreide lunch was, was onze chīzaofan (ontbijt). Geheel volgens traditie kozen zij de gerechten welke wij met zijn allen deelde. De salades en groenten gerechten gingen er prima in, totdat we bij het 'onindenticificeerbare vlees' aankwamen. Nu ben ik al niet zo fan van vlees, s'ochtends al helemaal niet en zeker niet wanneer het niet identificeerbaar is in een land als China waar werkelijk alles op je bord kan liggen.. Gelukkig was mijn buurman zo vriendelijk voor mij op te scheppen, een extra grote portie vlees. Je krijgt wat je verdiend zeggen ze toch? Xiexie! - bedankt! Nou daar ging ik dan. Al zag het er echt ronduit smerig uit bleek het eigenlijk best lekker. Al smeekte ik diep van binnen dat niemand ging vragen wat het was want ik ben bang dat het dan ineens een stuk minder lekker blijkt... Met deze meevaller ging ik vol goede moed het tweede vleesgerecht tegemoet. Een Chinees broodje met een soort shoarma erin. Weer kreeg ik een flinke portie van mijn buurman, bedankt hè! Na met de eerste hap op iets hards (voor mijn gevoel een stukje bot) te hebben gebeten was de goede moed verdwenen.. Gelukkig hebben de Chinezen totaal geen tafelmanieren. Praten met hun mond vol is bijvoorbeeld de normaalste gang van zaken, gelukkig viel ik daarom ook niet uit de toom toen ik het broodje in een keer naar binnen propte en met een flinke slok sinas na twee keer bijten na binnen werkte.. Hâochī! - heerlijk!

Oké, ik heb toch liever een bordje fruit met yoghurt s'ochtends, of een simpel rijstenpapje als het op Chinees moet. Het was wederom een geweldige ervaring en een geweldige lobby van Eveline. De jongens blijken namelijk goede badmintonners en willen ons graag lesgeven en de dame van het stel blijkt een geweldige Chinese lerares. Wie mij tot in de treuren geholpen heeft met de uitspraak voor het tentamen. En, ik zal jullie niet langer in spanning houden.. Het heeft zijn vruchten afgeworpen: het examen ging wel goed, ik had een 8,6: reden voor een feestje!

Ook het feesten is trouwens essentieel onderdeel van 'business in China'. Volgens onze Chinese docent business is alcohol drinken het belangrijkste onderdeel van zakendoen in China. Onze programmaleider uit Nederland wie ons kwam verblijden met een bezoek, stroopwafels, drop en pepernoten dacht daar echter anders over. Maar wie is hier nu de Chinees? Oké, drinken dus. Niet echt mijn ding, maar feesten doe ik graag. Zo heb ik al aardig wat gefeest hier en kan ik nu ook een VIP feestje met de Nederlandse modewereld afstrepen. Naast de lobby van Eveline heb ik namelijk ook mee kunnen profiteren met de lobby van Jennifer. Terwijl ik lekker aan het dansen was in mijn favoriete homobar kwam Jen in gesprek met een Nederlandse, Chinese designer die sinds kort in Beijing woont. Hij miste Nederland verschrikkelijk en was daarom ook erg blij Nederlanders te ontmoeten. Zo blij dat hij Jennifer en een vriendin (moi) had uitgenodigd voor zijn fashionshow en after party tijdens de Beijing fashion week. Uiteraard zei ik hier ook geen nee tegen! Hij benadrukte wel meerdere malen dat we 'heel mooi gekleed' moesten komen. Nou, dat vond ik wel even lastig aangezien ik niet zo'n modepopje ben. Uiteindelijk maar een jurkje laten maken. Toen wij deze hadden opgehaald, onze nagels hadden laten doen en tenslotte onze benen hadden laten harsen waren we aan het klagen: we konden namelijk geen taxi vinden voor de terug weg. Nee mensen, het leven van een jetsetter gaat niet over rozen.

De kledingcrisis, ellende van benen harsen en het ontbreken van taxi's weegt echter niet op tegen het plezier van als VIP te gast zijn in een van de luxe clubs die Beijing rijk is. Ik heb me prima vermaakt tussen de designers, modellen, marianne verkerk (de bevreesde catwalk coach van Hollands Next topmodel) en de gezellige homo's van de haar en visagie. Hu, de designer, had een eigen verdieping in de club waar de tafels flink met drank gevuld waren. Tijdens het socializen met de modellen betrapte ik mij ervan toch wel zo mijn vooroordelen te hebben. Toen een model met zwaar Limburgs accent aan mij vroeg: 'studeer jij in het Engels dan?' Dacht ik echt dat zij net met moeite tot 3 kon tellen. Toen ik vroeg wat zij dan deed antwoordde ze verrassend dat ze 6 VWO doet. Achja, genoeg gepraat: tijd om te dansen! Onder gezelschap van de modellen en homo's gingen we de dansvloer onveilig maken: feesten kunnen ze wel, het was wederom een erg geslaagde avond!

En zo vermaak ik mij nog uitstekend in Beijing. Zelfs de voorspellende kou kan de pret niet drukken: Wô de zhù Beijing, shì hên hâo! - mijn leven in Beijing is top!

Xiexie, bedankt voor het lezen!

Liefs uit Peking.